Pitch

Wat is Pitch?

Pitch, in muziek, is de positie van een enkel geluid in het complete geluidsspectrum. Geluiden zijn hoger of lager in toonhoogte in overeenstemming met de trillingsfrequentie van de geluidsgolven die ze produceren. Een hoge frequentie (bijv. 880 Hz [Hz; cycli per seconde]) is gehoord als een hoge toonhoogte en een lage frequentie (bijv. 55 Hz) als een lage toonhoogte.

In westerse muziek zijn standaard pitches al lang gebruikt om afstemming tussen verschillende uitvoerende groepen mogelijk te maken. Gewoonlijk is een ‘boven middelste C (c’) genomen als een referentie toonhoogte. De huidige standaard toonhoogte van een ‘= 440 Hz werd aangenomen in 1939. Voor ongeveer tachtig jaar daarvoor was dit ingesteld op 435 Hz. Tot de 19e eeuw heerste een verwarrende variëteit aan plaatsen.

Geschiedenis

In het midden van de 17e eeuw verbouwden de Hotteterres, Parijse instrumentmakers, de hele houtblazersfamilie, met behulp van de Parijse orgelpitch van ongeveer een ‘= 415, of een halve toon onder een’ = 440. Deze nieuwe of barokke toonhoogte, Kammerton genaamd (“Kamer toonhoogte”) in Duitsland, was een toon lager dan de oude renaissance houtwind toonhoogte, of Chorton (“koor toonhoogte”).

Na ongeveer 1760 steeg de conventionele toonhoogte en bereikte een ‘= 440 tegen ongeveer 1820. In de tweede helft van de 19e eeuw bereikte het de’ Oude Filharmonische Toonhoogte ‘van ongeveer a’ = 453. Het ongemak van deze hoge toonhoogte was duidelijk , want het drukte de stemmen van zangers en maakte windinstrumenten snel verouderd. Een internationale commissie ontmoette in 1858-59 in Parijs en keurde een compromispitch genoemd diapason normaal goed (in de Verenigde Staten als “Franse hoogte” of “internationale hoogte” wordt gekend) bij a ‘= 435. Engeland, in 1896, keurde “Nieuw goed Philharmonic Pitch “at a” = 439 en, in 1939, adopteerde de Amerikaanse standaard toonhoogte van een ‘= 440. In het midden van de 20e eeuw had de toonhoogte opnieuw de neiging om omhoog te kruipen, zoals sommige Europese houtblazers de toonhoogte a’ = 444 gebruikten.

Noten en frequenties

Als er geen frequentienummers voor een bepaalde toonhoogte zijn gebruikt, bijvoorbeeld D of B, geeft een systeem van kleine letters en hoofdletters het octaaf aan waarin het voorkomt. De noten in het octaaf onder het midden C zijn dan aangegeven met kleine letters van c naar b, de tonen van het tweede octaaf onder het midden C zijn weergegeven als C, D, … B en de noten van het volgende lagere octaaf als C ‘, D ‘, … B’. Middelste C wordt getoond als c ‘en de noten in het octaaf boven middelste C als d’, e ‘, … b’. De C boven het midden C wordt weergegeven als c “en de volgende hogere C als c ‴.

Absolute, of perfecte, toonhoogte is het vermogen om elke noot op een standaard toonhoogte op het gehoor te identificeren of om een ​​bepaalde noot, zeg G♯, naar believen te zingen. Volledig ontwikkelde absolute toonhoogte is zeldzaam. Het lijkt vroeg in de kindertijd en is blijkbaar een acute vorm van geheugen van geluiden van een bepaald instrument, zoals de thuispiano. Sommige muzikanten krijgen een zekere mate van absolute toonhoogte, al was het maar voor de vertrouwde a ‘= 440. Over het algemeen is het vermogen van mensen om geluiden te verwerken die met muziek te maken hebben, te danken aan de ontwikkeling van hersengebieden die gespecialiseerd zijn om gevoelig te zijn voor toonhoogte; andere dieren lijken deze specialisatie in de ontwikkeling van de hersenen te missen.